naar Narita via de haven van Yokohama

29 mei

Voordat ik Yokohama verlaat en naar Narita reis naar mijn laatste hotel voor de overnachting, ga ik nog een paar uurtjes het havengebied van Yokohama verkennen. Want gisteren is er weinig van gekomen door de lange reis en door de actie “kaartjes schouwburgseizoen 17-18”. Ik mag mijn rolkoffer en rugzak in de lobby  van het hotel achterlaten. Dat scheelt een heleboel. Handjes vrij.
Voor half tien loop ik al buiten en bereik na een half uurtje onder het gebladerte van de bomen van de Ooaka River het moderne havengebied van Yokohama. Voordat ik daar ben heb ik al de nodige foto’s van mensen die ik tegenkwam gemaakt. Natuurlijk altijd gevraagd om ze te mogen fotograferen. Ook zet ook een lief oud echtpaar op de foto. De man zet zelfs zijn bril af voor het maken van de foto. We bekijken na het maken van de foto samen de foto en de twee oudjes moeten heel erg giechelen. “Moet je ons nou zien, zo hand in hand, zullen ze wel denken”.
Voor het eerst in Japan zie ik 3 mannen die samen voor een achttal kleutertjes zorgt. Schattig zo met de outfit die ze daarbij dragen. 
Het vernieuwde havengebied van Yokohama is een lust voor het oog voor degeen die van moderne architectuur houdt. Er staan prachtige gebouwen, 
waaronder de Landmark Tower Yokohama 
( https://nl.wikipedia.org/wiki/Yokohama_Landmark_Tower  en 
http://www.yokohama-landmark.jp/web/english/ ). Dit gebouw trekt alle aandacht naar zich toe in dit gebied: door zijn hoogte, zijn bouwstijl en door de vorm. Werkelijk prachtig. Je kunt hem niet te vaak fotograferen.
In dit zelfde gebied Minato Mirai 21 ligt ook een zeiltrainingschip. Wat een tegenpolen: het schip en de Landmark.
Kenzo Tange ontwierp in dit gebied het Yokohama kunstmuseum. Ik neem er een kijkje. Een duur museum voor Japanse begrippen. Maar het is mooi. Een beetje stijf doet het aan. Allemaal “stevige” rechte muren. Een beetje klassiek van bouw. Een beetje Grieks. Mooie exposities zijn er te vinden. Zeer gevarieerd. Zadkine (Rotterdam!) is er ook te vinden net als Rene Margritte om maar iets te noemen. Had wel iets mee willen nemen voor thuis.
En buiten spelen de kinderen in het fonteinenbad. Ze vermaken zich geweldig. Moeders die erbij staan genieten net zoveel. Heerlijk om te zien. 

Ik wandel een poos door dit gebied. Je hebt er prachtige uitzichten. Landinwaarts, maar ook meer naar de zee. Ik zie de Yokohamabaaibrug liggen. Prachtig dat wit van de brug tegen het felle blauw van de lucht.
Loop ook door Yokohama Cosmo World met z’n grote rad en allerlei vermaakspelen, zoals de rollercoaster. De Efteling is een kleintje als je dit hier allemaal ziet. En alles loopt door elkaar. Op een kleine ruimte zoveel mogelijk gillen, schreeuwen en spetteren. 
In dit Shinkodistrict liggen ook  diverse groene parkjes, die allemaal vol met bloemen staan. Mooi dat contrast met de stenen bouwwereld.
Om half een kijk ik naar boven naar de zon. Hij staat bijna loodrecht boven me.
Rond half twee wandel ik terug naar mijn hotel en haal de rolkoffer en rugzak op. Daarvoor heb ik nog even bij mijn eigen kruidenier de middagvoorraad gekocht en opgepeuzeld. En wie kom ik weer op de terugweg tegen, jawel hoor, “ zij van gisteren”. We lachen beiden als we elkaar voorbij lopen.
Richting treinstation Koganecho en daarna met de trein naar Yokohama centraal. Daar stap ik over op de Ltd. Exp Narita Exress 39 die me naar Narita Airport Terminal rijdt. Heb voor deze rit weer gekozen voor een gereserveerde plaats. Wil geen risico lopen om bijna 1,5 uur te moeten staan. Zitten is het helemaal waard!
Als ik uitstap op de terminal 2 van het vliegveld Narita neem ik even een time-out met een koffieplus. Even kijken hoe ik bij het hotel moet komen. Weet niet waar ik de shuttlebus kan vinden van het hotel en besluit dan maar om de weg van 2 km te lopen. En dat raad ik niemand aan. Lastig, ook met Google Maps op de iPhone. Ik had meer mijn best moeten doen om de shuttlebus van het hotel te vinden ……
Bezweet kom ik aan in het hotel. Pas een kwartier na het mogelijk in-checkmoment, dus eigenlijk heel goed getimed.
Ik kijk mijn ogen uit in dit hotel. Zo luxueus heb ik het nog nooit mee gemaakt. 
Op mijn kamer op 10 hoog kijk ik zelfs op de start- en landingsbaan van het vliegveld. Kan toch niet mooier zijn.

Mijn vakantie in Japan zit erop. Was 4 weken op pad.
Heb zo’n 3.500 km getreind en zo’n 250 km of meer bij elkaar gelopen. Hoeveel voetstappen zouden dat zijn? Hoeveel traptreden zou ik beklommen hebben bij al die tempels? Heb vele kilometers afgelegd met metro en bus. Heb geslapen, geleefd in 10 verschillende hotels. Heb leuke contacten in Kyoto met Luna en Hajime opgedaan. Vanochtend nog heb ik ze een laatste keer vanuit Japan gemaild en bedankt voor hun leuk contact. Heb voor het eerst in mijn het leven enig zins gevoeld wat het is om als artiest constant op reis te zijn. Van stad naar stad, van hotel naar hotel. Ik weet niet of dit mijn leven zou zijn. 
Japan heb ik beter leren kennen, maar ondanks het feit dat ik op veel plaatsen ben geweest, realiseer ik me dat Japan nog veel meer te bieden heeft. Ik heb er iets van mogen zien. 

naast schoonheid ook het tegenovergestelde in Japan te vinden

28 mei

Ben al vroeg wakker, rond zes uur. Lig nog wat te mijmeren en wacht niet tot mijn wekker gaat aflopen om kwart voor zeven. Voor die tijd ben ik eruit. Eet een happie en neem mijn ochtend-yoghurtje en ochtend-sappie.
Daarna tanden cleanen en de baard weer kleineren. Daarna een lange douche. 
Rond half acht sta ik buiten. Ja, dit was wel het minste hotel dat ik de afgelopen 4 weken gehad heb. Smerig, slecht onderhouden, onverzorgd, steeds haperend wi-fi en een jong, niet capabel management, dat liever nootjes zit te eten achter de balie dan de rommel van een dag of twee in de keuken laat opruimen of zelf opruimt.
Een hotel in een armoedige buurt, met “veel leven” op straat. Wellicht een buurt met veel Burakumin, de outcast groep, de mensen die er niet (meer) bijhoren, de slechteriken.(https://en.wikipedia.org/wiki/Burakumin) 
Er zitten al mensen langs de kant van de weg: ze eten wat, praten met elkaar, drinken een biertje of liggen nog lekker te slapen. Het is ook de buurt met “de probleemgevallen van de maatschappij” denk ik. Er verschijnt een kleine oude man op straat met een broekluier aan. Die broeiluier is gezakt tot op zijn knieen. En hij is zeker gevuld met nattigheid. Niemand lijkt naar hem om te kijken. Wat verderop zit een junkie zo maar wat voor zich uit te staren. Weer verderop zit een vrouw op de stoeprand. Geen idee wat ze daar doet. En ik kom er allemaal langs met mijn rolkoffer. Joop uit het rijke Westen. Een groter contrast vandaag kan het niet zijn deze eerste minuten. Onveilig voel ik me niet in de straat die ik gebruik van het hotel naar het station. Heb me trouwens nooit onveilig gevoeld in Japan de afgelopen 4 weken.
Doe alles vandaag ruim op tijd. Pas om 9.16 uur vertrekt mijn Shinkansen richting Yokohama/Tokyo. Maar goed ook, want soms is er maar weinig tijd over om over te stappen van een lokale trein op een andere lokale trein. En als je moet uitzoeken waar die te vinden is, wordt de overstaptijd erg krap. Gelukkig is er de mooie app “Hyperdia” die geweldig zoekwerk verricht voor het reizen per tram, lokale trein of per Shinkansen en dat allemaal netjes geordend vastlegt met vertrekstations (Tracks). Hulde, wat zou ik zonder deze app geweest zijn?
Heb weer 2 dagen van tevoren een plaats laten reserveren. Dat leeft toch gemakkelijker naar zo'n reis toe.
Wat een ruimte trouwens voor de benen in de Shinkansen. En had ik een foto gemaakt van het toilet dan had je je ogen uitgeven. Zo geweldig vol voorzieningen en zo ruim!
Rond twaalf uur ben ik 550 km verder van Osaka gekomen en aangeland in Yokohama.
Het hotel waar ik terecht kom is weer geweldig! ‘k Ga dezer dagen wel van hoog naar laag en weer naar hoog. Moet me telkens weer aanpassen.
Vandaag moet ik na 17.00 uur Japanse tijd mijn seizoenskaarten en die voor Jormee, Paul en Merle voor de schouwburg in Utereg bestellen. Hang al om 13.30 uur in de wachtrij om mijn bestelling te doen. Heb gelukkig een achterwacht als het niet gaat lukken. 
Voordat ik daadwerkelijk aan het werk moet, loop ik nog een stukje rivier langs. Onder de bomen is het lekker, maar in de zon is het benauwd en heet. Tijdens het loopje word ik aan gehouden door een van de twee samen pratende vrouwen die ik tegenkom. Ze zegt me iets in het Japans en lacht me lief toe. Ik weet niet wat ze wil en loop door. Mijn aandacht wordt echter 20 meter verder getrokken door vogelgezang en ik blijf staan om de vogel te spotten die dat geluid maakt. De vrouw is inmiddels naar me toe gewandeld en heeft me bij de arm genomen. Ze praat tegen me en wijst naar de flat aan de overkant. Oh, die kant op. Nee, vandaag wandel ik verder :-). Als ik na een half uur terugwandel, kom ik haar weer tegen en ze houdt me weer nu staande met haar lieve lach. Spreek daarbij ook wat Japanse woorden uit, die ik in het hotel voor me zelf eens zal proberen te vertalen met Google of zo. Denk dat ik wel weet waar het om gaat.
Een bijzondere dag vandaag.

Osaka, Osaka

27 mei

Osaka, Osaka. Wie kent Osaka niet? The Shoes uit Nederland zongen er in 1970 al over. ( https://www.youtube.com/watch?v=Wgh9ZlWTCfQ )

Ik twijfelde vandaag wat ik moest gaan doen. Ik had Osaka gisteren geen tijd gegeven omdat ik zo druk geweest was met reizen. Had eigenlijk vandaag gepland om naar Kobe te gaan met de  trein. Een half uurtje reizen hiervandaan.
Maar ik besluit om het vandaag wat rustig aan te doen. Blijf in Osaka.
Ik trein naar het centrum en bezoek daar het Floating Garden Observatory. Een observatorium dat bijna 200 meter boven de grond ligt tussen de tweelingtorens van het Umeda Sky Building van Hara Hiroshi. Niet mijn ding om zo hoog boven de grond te gaan. Ik heb hoogtevrees. En die begint soms al bij het naar mijn eigen slaapkamer gaan :-). Maar ik put moed. En ga met de lift naar de 38ste verdieping. In de lift kijk ik maar niet naar beneden, denk ook maar niet aan aardbevingen. Vandaag komt het allemaal goed. En boven, het is geweldig zo’n mooi zicht op Osaka en de omgeving. Het is daarboven helemaal niet druk. " Osaka" is er waarschijnlijk al geweest.
Deze dag wil ik ook een keer kijken hoe ik er voor sta. Koop me voor 100 yen in en mag uit een rechthoekige houten staaf via een gaatje een nummerstokje laten verschijnen. Het is nummer 34. Even kijken hoe ik er voor sta:

Na een poos boven geweest te zijn, moet ik weer naar beneden. Gelukkig ga ik alleen down. Niemand ziet mijn angst.
Beneden haal ik wat bij de buurtsuper, zoals zo velen hier in Japan doen, en doe op een rustig plekje onder het grote gebouw mijn middaghapje. Heerlijk in de schaduw, dicht bij een watertje. Op een bankje zijn een gezin aan het genieten van een ijsje. Op het bankje naast me komt een mevrouw zitten. Die heeft geen gezin, maar een hondje in een kinderwagentje bij zich. Grappig. 
Ik wandel daarna door het centrum naar een eiland dat tussen 2 rivieren ligt. Daarvoor moet ik onder de grond door een wirwar van drukke ondergrondse straten. Mijn richtingsgevoel hapert en ik ga weer naar boven. Probeer via de weg daarna bij het eiland te komen. 
Ik realiseer me dat op veel plaatsen hier in Japan een groot deel van het leven onder de grond plaatsvindt. Het reizen, de inkopen doen, een restaurantje pikken, et cetera. En dan zijn het niet de kleine gebieden zoals we in Nederland hebben. Nee, die winkelgebieden, vaak verbonden naar ondergrondse metrostations of bovengrondse treinstations, zijn groot. Heel groot. Knap dat je daar de weg steeds kunt vinden.
Op het eilandje tussen de rivieren is het heerlijk toeven.
Na drieën neem ik de trein terug. Wandel van het treinstation na aankomst nog even naar een park in de buurt. Het Tennojipark. Daar is een dierentuin die ik oversla. Er is ook een museum. Maar dat sluit al om 16.30 en ik sta er om 16.00 voor. Dus ook maar niet meer doen. De boeddhistische tempel in het park bezoek ik wel.
Ga daarna naar mijn hotel. Een verkwikkende douche neem ik. Daarna aan de slag met het internet. Maar er zijn veel wi-fi problemen. Rond 19.00 uur zijn die voorbij.

800 km op de treinbaan

26 mei

Vandaag vertrek ik uit Nagasaki. Ga weer richting Tokyo. Maar doe eerst nog Osaka aan. Moet daarvoor zo’n 800 km met de Shinkansen rijden. Vertrek om twintig over negenen uit Nagasaki en ben zo rond half drie in Osaka. Moet dan nog een paar keer van trein wisselen om bij mijn hotel te komen. Qua hotel is het vandaag een grote overgang. Van een prachtige kamer, kom ik terecht in een wat klein kamertje. Mijn bed kan er staan, maar veel meer ruimte is er niet. Er staat wel een koelkast en er hangt een tv. En een heel groot apparaat om de temperatuur naar beneden te halen. Ga vandaag van een eigen badkamer over op een gedeelde badkamer. En ik mag gebruik maken van de gemeenschappelijke keuken. Het is altijd weer schakelen bij zo’n grote verandering.
Het hotel ligt in een oude buurt, waar geen mannen wonen die ik elke dag in een mooi gestreept pak en een mooie aktetas naar hun werk zie gaan. Nee, hier woont de arme bevolking van Osaka. Hier wordt, bij wijze van spreken, elke yen twee keer omgedraaid voordat de yen uitgegeven wordt. De mensen leven hier ook op straat. Ze zitten met een drankje bij elkaar. Praten met elkaar of schoppen wat gekkigheid. Ook een buurt waar veel restaurants te vinden zijn. Sommige bieden plaats aan maar 4 of 5 mensen. En er zijn ook genoeg barretjes, waar niet de man achter “de tap” staat, maar waar de jonge vrouw bedient. En dan wel de jonge vrouw die losjes in de blouse is. Een wijk met veel ouderen.

Bij het staan op het perron in Osaka zag ik een trein met een coupe, waar alleen vrouwen mochten zitten. Bijzonder.

In de meeste treinen trouwens kunnen de stoelen aangepast worden aan de rijrichting door een simpel systeem.

Gedurende de treinreizen ben ik over ontelbare rivieren/riviertjes gegaan. Meanderende en ook gekanaliseerde. Met bijna altijd stromend water. Dat water gaat vaak naar zee. 
Met de zee hebben Japanners iets. Natuurlijk Japan ligt geheel in zee en de zee geeft de Japanners veel qua voeding en grondstoffen. 
Ze gaan ook creatief om met al dat water. Ze bouwen er zelfs vliegvelden in. Nagasaki’s vliegveld ligt in een binnenzee en bij Osaka ligt het vliegveld zo’n 30 km van de kust in zee.

Japan heeft een elektriciteitsnet dat draait op 110 volt. De apparaten van Apple kunnen daar zonder problemen mee omgaan. Die zijn zo gebouwd dat ze automatisch schakelen tussen de verschillende voltages. Alleen moet je een tussenstekker meenemen(type A) waarop onze eigen stekker geplaatst kan worden.
Andere apparaten moeten gebruik maken van een omvormer.

Ik let vanuit mijn oude beroep op kinderen. Zet ze ook vaak op de foto. Groot en klein. Probeer soms ook contact met ze te zoeken. Omgekeerd hoor ik vaak “ hello” naar me roepen. 
Vaak zie ik kinderen die in het pakje van de school lopen. Maar gisteren zag ik in de tram in Nagasaki een groepje kinderen van een jaar op 10, die zonder leerkracht, maar wel met een dik opdrachtenboek praktisch bezig waren geweest. Waarschijnlijk naar een bijzondere plek geweest om daar informatie te verzamelen. Ze zagen er zeer zelfstandig uit. Waren allemaal gekleed in vrolijke Westerse kledij. Daltonkinderen?

Op verschillende plaatsen heb ik gezien dat leerkrachten of mensen die iets wilden vertellen aan de kinderen, de kinderen maanden om op de grond te gaan zitten. Het bracht duidelijk rust teweeg in de groep.

Pubers van een jaar of 14,15 of 16 zie je toch nog heel vaak in hun eigen peergroep hun dagelijkse leven leiden. Meisjes samen met meisjes en jongens samen met jongens. 

langs de waterkant en eindelijk goed vastgelegd .......

25 mei

Had vandaag naar het schiereiland Shimabara willen gaan. Om de Unzen te bewonderen. Alweer een vulkaan! Er werd gedacht dat hij sliep, maar na 1990 bleek zijn slaapje tijdelijk geweest te zijn (https://nl.wikipedia.org/wiki/Unzen_(vulkaan) ).
Maar ook om het Nationaal Park Unzen-Amakusa, het eerste natuurreservaat in Japan, te bezoeken.
De verbinding tussen Nagasaki en Shimabara gaat nog wel. Per trein te bereiken. Maar daarna wordt het lastig. Een auto huren in deze laatste plaats zou het mooist geweest zijn. Bewaren we dus voor een volgende reis naar Japan!
Ik ga daarom vandaag het havengebied van Nagasaki bekijken. En het kunstmuseum van Nagasaki.
Het is vandaag weer erg broeierig weer en dus vermoeiend. Neem me voor om het rustig aan te doen.
Na de tramrit richting haven, wandel ik langs de haven. Er staat een lekker windje. Verfrissend. Heb van deze kant van Nagasaki een blik op de overkant. En daar gebeurde het allemaal. Daar ontstond een industrieel gebied dat zijn weerga niet kent. Er wordt in Japan naar gestreefd om dit gebied “Nagasaki’s Industrial Heritage”, oude nominatie te zetten als een “ World Heritage Cultural Property”.
Tot halverwege de 19e eeuw was Japan een gesloten land. Er werd alleen gehandeld met China en via Dejima met de Westerse wereld. Maar met de komst van Thomas Blake Glover veranderde dit snel. Japan werd “een open land voor vernieuwingen”. Er werd een haven in 1859 geopend: Nagasaki Port. Met de Satsuma Domain Retainers (een aantal afgestudeerde jongelui -  waaronder de Choshu Five) ging hij een joint venture aan, waardoor er snel allerlei ontwikkelingen in de haven plaatsvonden: een dok (Kosuge Slip Dock) werd gebouwd, scheepswerven werden aangelegd. De industriële revolutie was ook in Japan begonnen!

Kolenmijnen op de eilanden voor Nagasaki werden ontgonnen. De kolen konden gebruikt worden door stoomschepen. Kortgeleden was er op BNN tv “3 op reis” met Chris Zegers een reportage over het eiland Gunkanjima met de gesloten Hashima Coal Mine. En vooral over de verlaten stad op dit eiland, omdat de mijn gesloten is, nu kolen niet meer nodig zijn op de grote vaart. Gunkanjima werd overigens ook bekend door de James Bondfilm Skyfall. Een prachtige scene werd op dit eiland opgenomen. Kijken!
De folder over de industriële revolutie in Nagasaki stelt dat zonder Glover en de Choshu Five (https://en.wikipedia.org/wiki/Chōshū_Five), de snelle Japanse modernisatie nooit gerealiseerd zou zijn. 
Eind 19e eeuw werd in dit havengebied "Nagasaki Ironworks"  overgenomen door Mitsubishi. Daarmee begon ook de ontwikkeling van de firma Mitsubishi tot een groot bedrijf (https://nl.wikipedia.org/wiki/Mitsubishi_Group#Oprichting).
Er zijn aan de overzijde van de haven diverse plaatsen die nog herinneren aan deze industriële revolutie. En men wil deze plaatsen graag behouden en beschermen. Logisch.
Het is prettig wandelen langs de haven. Een beetje kijken, zo nu en dan stilstaan. Fotootje nemen. Even uitrusten op een bankje of een stuk steen.

In dit havengebied ligt het prefecturaal Kunstmuseum van Nagasaki. Werkelijk een prachtig, modern museum. Ik ga er naar binnen en bekijk de verschillende zalen. Er is een speciale, tijdelijke, tentoonstelling van en over Marie Laurencin. Ik kende haar niet. Mooi werk. Dat geldt ook voor de permanente Sumacollectie. Veel Spaanse kunst in deze collectie. 
Rond half twee wandel ik, na mijn middaghapje gehaald en gegeten te hebben in de FamilyMarkt, verder.
Moet nog even vermelden dat naast de vele openbare toiletten in Japan, supermarkten zoals FamilyMarkt een mooi, schoon, goed onderhouden toilet hebben. En met hoge nood is het soms prettig om in zo’n supermarkt even verlost te worden van deze hoge nood.
Wandel dus verder langs het havengebied. Er liggen mooie parken aan de haven. Er wordt zelfs door een man en een vrouw gezellig gedanst. 
Tijdens mijn vakantie in Japan zie ik verschillende grote vlinders. Ook vandaag weer. Ze gaan echter nergens op een bloem of plant zitten. Kan ze dus ook niet fotograferen. Dat is heel jammer, want ze zien er prachtig uit.
Ook vogels probeer ik met mijn camera vast te leggen. Lastig met een cameradisplay waarop je slecht ziet(door het felle zonlicht), wat je vastgelegt. Ik heb al diverse keren een roofvogel willen vastleggen die overvloog. En ze vliegen overal. In de stad, boven de rivieren in de stad en nu ook boven de stad en het havengebied. Voor het eerst lukt het me om de roofvogel goed vast te leggen. Pluimpje voor de iPhone 7 van Apple. 
Ik denk (nog steeds) dat het een wouw is (Lia denkt dat het een rode wouw is). Het blijft bijzonder zo’n (grote) roofvogel te zien. Soms hoog in de lucht, maar ook vaak 20 a 30 meter van je vandaan in de lucht. 
Tegen drieën wandel ik terug richting hotel. Doe het laatste stukje met de tram. Vandaag weer 8 km gelopen.
Maar een mooie dag. De roofvogel nu van dichtbij vastgelegd!

Nagasaki met Nederlands weer

24 mei

Dejima

Ben al vroeg wakker en dus al vroeg aan de ontbijttafel in het hotel. Krijg vandaag een Westers ontbijt. Ziet er lekker uit en smaakt ook lekker. Ben altijd op zoek naar een mes. Maar die zul je niet snel vinden. Het mes dat men hier gebruikt lijkt meer op een botermes en is het misschien ook wel. aan tafel word ik weer herinnerd aan de lage zit van de stoel. Heb altijd het gevoel dat ik er een kussen op wil leggen zodat ik wat hoger zit. op mijn kamer zit ik in ieder geval op een stoel met een kussen.
Ga vroeg op pad me de tram, zodat ik om half tien al bij Dejima ben. Omdat ik vandaag veelal verkassen heb ik een dagkaart gekocht voor de tram. Kan ik onbeperkt met de tram rijden voor 500 yen (4 euro).
Dejima, hoe zat het ook alweer?
“ Dejima of Deshima (Japans: 出島, in de 17e eeuw ook wel 築島, Tsukishima, "Eiland dat uitsteekt") was een kunstmatig, waaiervormig eilandje van nog geen anderhalve hectare in de haven van Nagasaki in Japan. Dit eilandje was vanaf 1641 tot en met 1859 een Nederlandse handelspost en het enige contact tussen de westerse wereld en het afgesloten Japan. In de loop der eeuwen werd de naam geschreven als 't eylant Schisma, Decima, Deshima of Desjima.
In 1922 werd Dejima aangewezen als Japans cultureel erfgoed.” (Wikipedia - https://nl.wikipedia.org/wiki/Dejima)
Op de oude resten van Dejima, nog te zien, heeft men op de juiste schaal Dejima voor een groot deel herbouwd. De overheid probeert het oorspronkelijke Dejima opnieuw vorm te geven. Want het oude is helemaal verdwenen en helemaal ingeklemd geraakt door de uitbreiding van Nagasaki richting waterkant. Er komt zelfs een brug die de verbinding over het water was.
VPRO's radio " Onvoltooid Verleden Tijd"  zond nog niet zo lang geleden 2 uitzendingen uit die gingen over het opnieuw bouwen van het oude Dejima. En in Japan wordt er op school ook les overgegeven. Daarom kom ik deze morgen ook leerlingen van scholen tegen op het terrein. De huisjes op het terrein geven een goed beeld van het leven op dit eiland toentertijd. Alles is rijk gedocumenteerd. De naam Blomhoff is me bijgebleven van de tentoonstelling. En natuurlijk kende ik de verhalen van von Siebold, de Duitse arts die in dienst van Nederland arts werd op Dejima. Hij mocht van het eiland af als arts en mocht ook vele reizen maken. Verzamelde veel uit de natuur. Nu te zien in het von Sieboldhuis in Leiden. von Siebold kreeg bij een Japanse vrouw een kind, een dochter. Zij werd de eerste vrouwelijke arts in Japan.
Van Dejima tram en loop ik daarna naar de Sofukuji tempel. Het is er verlaten. Ik ben de enige betalende bezoeker. Een zeer oude tempel. 
Na het tempelbezoek schiet ik een restaurant binnen voor een kopje koffie (strong graag). Ik krijg er iets lekkers bij van de vrouw die me bedient. Misschien wel omdat ik haar complimenteer met haar mooie gelakte nagels. Ze zien er prachtig uit. De nagels en de vrouw.
Na betaling en bij vertrek wijst de vrouw me naar de hemel buiten. Ze denkt dat het gaat regenen.Of ik geen plu nodig heb. Nee, die heb ik niet nodig en een beetje regen is toch goed voor de groei van mijn haar? Ik had naar haar moeten luisteren. Zij kan het weten. Woont in Nagasaki en kent het weer.
Ik wandel naar de “bril”-brug en na die gezien te hebben zie ik ook een “oog”-brug. En dan, dan begint het zacht te regenen. Gaat wel overwogen denk ik, zittend aan het water, terwijl ik mijn middaghapje verorber. Maar het gaat niet over en dus moet ik, omdat mijn plu in de andere rugzak zit, een poncho kopen om enigszins droog te blijven. Daarmee wandel ik door ChinaTown. Naar de Kofukujitempel. Daar aangekomen is het allemaal zo nat dat ik er vanaf zie om het terrein op te gaan. Uitglijden wil ik op dit moment niet. Wandel terug naar ChinaTown en gelukkig is er in ChinaTown ook een overdekt gebied met winkels. Een deel is wel 400 meter lang.
Ik stap weer op de tram om naar Glover Garden en de Oura kathedraal te gaan.
In de tram word ik aangesproken door een Japanse vrouw, die het leuk vindt om even in het Engels te converseren. Waar ik vandaan kom; ja, ze is wel eens in Canberra geweest. Daar woont haar dochter. Ze heeft zichtbaar schik om met me te praten en ook ik vind het leuk. 
Als ik via de trappen en de lift bij Glover Garden kom, vraag ik me af of ik in de regen de tuin in moet. Nee, toch maar niet. Ik maak een foto van de ingang en heb vrede om buiten de tuin te blijven. Foto’s maken op deze hoogte heeft ook weinig zin met deze regen. Maar maak er toch een paar. Dan maar heel voorzichtig over de stenen trap naar beneden. Hou de leuning goed vast. Hij zal maar vallen en dat in Japan ….. De Oura kathedraal is de oudst overgebleven Christelijke, in Gotische stijl gebouwde, houten kerk.
Rond 3 uur vind ik het voor vandaag in deze regen genoeg en tram terug naar het station. Verwen me daar zelf nog een keer met koffie en iets lekkers. O, wat kan dat toch lekker smaken.
Ga voor het avondeten buiten de deur.

naar Nagasaki

23 mei

Vertrek vandaag uit Kumamoto. Een stad met veel auto’s en dus een ongezonde stad om te leven met zoveel uitlaatgassen. In de steden met een metro zie je veel minder auto’s en is de vervuiling dus ook veel minder.
Ik moet vandaag een half uur met de Shinkansen treinen, daarna overstappen en ben dan na 106 minuten lokale trein in Nagasaki. Het worden 166 minuten. Na een kilometer of twintig staan we stil op een station. Blijven daar ook 30 minuten stilstaan. Mannen lopen in en uit de trein. Regelmatig vindt er informatie plaats via de speakers in het Japans. Geen idee wat er aan de hand is. Als we weer gaan rijden, wordt er nog een paar keer stilgestaan. Zelfs in een tunnel.
We rijden door verschillende landschappen. Door bergachtig gebied, maar ook een lange tijd door vlak land, waar tarwe en rogge verbouwd wordt. Ook rijden we langs een binnenzee. Het is laag water. Op bepaalde plaatsen zijn mensen op het slik aan het werk. Wat ze precies doen weet ik niet. Op bepaalde plaatsen kronkelt de spoorbaan zich langs de smalle kustlijn en de trein kronkelt mee.
Een uur later dan verwacht komen we aan in Nagasaki. Ongewoon voor de Japanse spoorwegen.
Het hotel is dicht bij het station en dus makkelijk te vinden. Het hotel wordt verbouwd. En na de verbouwing zal de binnenkant er mooi uitzien. Ik krijg al een voorproefje, want ik krijg een prachtige kamer. Nog niet gehad zo mooi deze vakantie. Ik voel me wat moe en vraag me af of ik de 3 weken op vakantie zijn, nu ga voelen. Dus neem ik maar weer eens een tweede douche vandaag.
Als ik buiten kom merk ik dat het drukkend weer is en dat dit waarschijnlijk de oorzaak is. Ook druppelt het zo nu en dan uit de donkere lucht. 
Met de tram rij ik richting Peace Park. Want ook Nagasaki werd net als Hiroshima getroffen door de atoombom en wil nu vooral de vrede in ons bestaan uitdragen. In het park zijn weer veel schoolkinderen te vinden die regelmatig door ouderen worden geïnformeerd. ik ga ook bij zo’n groepje staan om te luisteren. De man die wil vertellen begint een gesprek met me in het Engels. Ja, ik kom uit Oranda en heb het beeld gezien dat Middelburg geschonken heeft aan Nagasaki in zijn streven naar vrede. Had graag het papier gelezen dat de man uitdeelde, maar dat lukte me niet.



Het park ademt iets totaal anders uit dat het park in Hiroshima dat ik bezocht. Het is kleiner en er zijn veel beelden(allemaal verschillend qua stijl en vaak erg groot - te groot). Hiroshima vind ik mooier. Minder protserig, ingetogen, groot en eenvoudig. Mijn voorkeur.
Ook het Atoombommuseum krijgt mij op bezoek. Een mooi modern gebouw waar het verhaal “ van het licht dat uit de hemel kwam” uitvoerig uitgebeeld wordt. Nagasaki voor en kort na de bom. Na de bom moet het verschrikkelijk geweest zijn. 150.000 mensen overleden of verwond. Het verhaal hoe het allemaal zo ver gekomen is. De weg die afgelegd werd bij het maken van de bom, de ontwikkelingen na de oorlog om nog meer nucleaire wapens te krijgen en natuurlijk de beweging om dat allemaal tegen te gaan. Een mooie, indrukwekkende tentoonstelling.
Ga met de tram weer terug naar het station en loop naar het heiligdom van de 26 martelaren. Christenen die in 1597 gekruisigd werden omdat de shogun dacht dat ze mogelijk politieke intriges zouden doen ontstaan. Het verhaal over de martelaren werd vorig jaar verfilm door Martin Scorsese. " Silence"  werd een Amerikaanse religieus-historische film, realistisch en hard.Passend bij Scorsese.
Er zijn niet veel Christenen in Japan. Daarom verwonder ik me over de Christelijke uitingen in deze wijk achter mijn hotel. Ik zie naast een kerk ook een Christusbeeld.

kerkje ter herinnering aan de 26 gekruisigde Christenen( doet me denken aan de objecten van Gaudi in Barcelona)

op pad in het zwart, net als thuis, naar Aso

22 mei

Kumamoto, nu 28 graden.
Voor vandaag heb ik een auto gehuurd. Het bedrijf dat de auto verhuurt, ligt niet ver van mijn hotel vandaan.
Voor het ‘ in-checken” nog even wat inslaan voor de hongerige maag.
Ik krijg een zwarte auto. Een automaat. Hoe ging het ook alweer met zo’n automaat? En hoe werkt het navigatiesysteem in de auto. Het lijkt alsof ik de eerste ben die deze vragen stelt. Veel paperassen maar geen handleiding voor de autobesturing en alles wat daar bij hoort en niet van het navigatiesysteem.
Laat me uitleggen hoe alles werkt. Het navigatiesysteem op Engels zetten en degeen die me helpt vragen of hij 3 dingen wil inbrengen. Allereerst HOME. Kom ik in ieder geval thuis en daarna de 2 plaatsen in het Asogebied dat ik wil bezoeken. Denk er ook nog over om Beppu te laten invoeren maar dat kan ik misschien zelf wel onder weg.

“ Centraal gelegen op Kyushu is het Nationale Park Aso, bestaande uit het vulkanisch actieve gebied rond de vulkaan Aso en het gebied rond de berg Kuju, de hoogste berg (1.788 m) in Kyushu. De berg Aso is een zeer grote en indrukwekkende calderavulkaan en bezit de grootste krater van de wereld: hij heeft een breedte van 16 km (van oost naar west) en een lengte van 32 km (van noord naar zuid).
Als u rond de krater wilt lopen, dan heeft u een wandeling van niet minder dan 128 km voor de boeg. De calderavulkaan is ontstaan tijdens een enorme explosie. De klap was zo groot dat een deel van het landschap werd weggeblazen. Alleen een grote depressie in het landschap, de caldera, herinnert ons aan deze catastrofale gebeurtenis. Als u in de caldera bent, dan ziet u de rand van deze krater als een soort rotswand aan de horizon staan. In deze oorspronkelijke caldera heeft zich een aantal 'nieuwe' stratovulkanen gevormd, tijdens latere uitbarstingen. De meest actieve en meest bezienswaardige is de vulkaan Nakadake (1.323 m). Deze krater barstte op 13 september 2015 onverwacht uit en overspoelde de omgeving met een dikke laag as. De krater hiervan wordt gekenmerkt door een geweldige rookontwikkeling. Als de wind uit een gunstige richting komt, dan kunt u op de bodem van de krater een vloeibare en kolkende massa zien, waaruit stinkende zwaveldampen ontsnappen. De geschiedenis heeft ons geleerd dat er ieder moment weer een uitbarsting kan plaatsvinden. In de afgelopen eeuw volgden de uitbarstingen elkaar in een snel tempo op, zoals weer in september 2015 bleek.” (zie verder http://www.vakantiearena.nl/japan/het-nationale-park-aso)
Van Kumamoto naar de eerste plaats is ongeveer 45 kilometer. Ik doe er bijna 2 uur over. Dat komt door een aantal dingen: ook op de vierbaans weg vanuit Kumamoto wordt slechts 50 kilometer gereden. er zijn veel, veel, veel verkeerslichten. Dus vaak stoppen onder weg. En ook komen er veel straatjes, pleinen, parkeerplaatsen, toegangswegen tot winkels et cetera uit op de weg. Dus vaak schieten auto’s de weg op. Werkt allemaal vertraagend. Maar vraagt ook van de bestuurder alertheid. Wel vermoeiend. Maar levert waarschijnlijk minder ongelukken en dus minder verkeersslachtoffers op. Raak snel gewend aan de automaat.
Op weg naar Daikanbo. Een uitzicht op het dal, waar aan de overkant de Aso ligt. Onderweg daar naartoe over de slingerende wegen omhoog schuren een paar jonge, stoere Japanse meiden voorbij op de motor. Geweldig om dat te zien als ze mij voorbij rijden.
Kom op een prachtig uitzichtpunt. Zie in het dal beneden de veldjes rijst in het water blinken door de zon.
“ This peak is located on the northern outer rim of Aso in the northeast of Uchinomaki Onsen. It used to be called ”Tomigahana” and later was renamed to ”Daikanbo” when the town mayor Mr. Kojima made a request to Soho Tokutomi (a well-known writer) in May 1922. 
The view of Aso Gogaku and the Kuju Mountains from here is fantastic, in particular, when the mountains surface from a sea of clouds. The peaks of Aso Gogaku from this spot is called ”Nehanzo” as it looks like a Buddha lying on his back. The viewing platform overlooking the entire Aso City comes with a souvenir shop and a restaurant. The area is also known to be a great spot for astronomic observations as well.” (https://kumanago.jp/en/spots/detail/430000000211.html)

Na een afdaling naar het dal en een klim weer omhoog kom ik dicht bij de vulkaan waar het vandaag allemaal om gaat: de Mt. Aso Nakadake krater.
“ This grand caldera stretches 24km from north to south and 18km from east to west. It is surrounded by 4km of rocky surface created by spewing lava. At the center of the caldera nestled among the Aso Gogaku (the five mountains of Aso - Mt. Nekodake, Mt. Takadake, Mt. Nakadake, Mt. Eboshidake, Mt. Kijimadake) is Mt. Nakadake, an active volcano emitting smoke. 
Although Mt. Aso itself is one of the largest craters in the world, this volcanic mountain alone is a massive crater by itself. It measures; a 600-meter diameter, a 130-meter depth, and a 4-kilometer circumference. You are most-likely to be overwhelmed with the dynamic landscape of this active volcano.” (https://kumanago.jp/en/spots/detail/430000000209.html)
Hij laat nog altijd de wolken zwaveldamp zien. Helaas kun je op dit moment niet meer met de kabelbaan naar de krater toe. De gondels zijn verdwenen en er is zelfs toezicht van de politie om te zien dat er niemand naar boven gaat. Het volkomen verlaten parkeerterrein zegt alles. Wat moet het boven een geweldig uitzicht zijn op de groene massa in het kratergat.
De heenweg kostte veel tijd. Ik had nog graag naar Beppu willen gaan, maar besluit toch om half vier terug te keren naar Kumamoto om de auto op tijd te kunnen inleveren voor 19.00 uur. Weer lange tijd onder weg.
Morgen naar Nagasaki!

tussendaggie

21 mei

Vandaag reis ik vanuit Hiroshima naar Kumamoto. Een reis van 400 km. Dat gebeurt in 7 kwartier. Heb gereserveerd. Maar op zondagochtend valt de drukte mee. Toch bestaat er hier in Japan een 24 uurs economie. Veel winkels zijn 24 uur per dag open. Vooral de buurtsupers.

Ben al vroeg in Kumamoto. Zo rond 11.20. Had pas rond die tijd in Hiroshima willen weggaan, maar het ging allemaal sneller en vroeger dan ik gedacht had.

Hoe doet tie het toch allemaal, vragen velen zich thuis af. Waar haalt dat ouwe baasje de energie toch weer elke dag vandaan. Leeft tie op peppillen? “ The secret word” : Kagome. 

Pakjes vol met energiedrankjes die van allerlei groenten en vruchten gemaakt zijn. Elke dag neem ik er wel een stuk of 3.

En natuurlijk mag ik de yoghurtjes s ’ochtends en ’s avonds niet vergeten!

En dan natuurlijk ook goed eten (eigenlijk alleen maar Japans) en veel drinken (vooral water).

Om half twaalf begin ik voor het station na een bezoek aan mijn eigen buurtsuper eerst aan allerlei hapjes om weer met volle buik de rest van de dag in te gaan.

Een tram brengt me richting hotel. En met de Google Maps app kan ik volgen waar we zijn en waar we dus moeten uitstappen. Geweldig live zien waar je bent met je mobiel.

In het hotel mag ik mijn bagage afleveren en moet ik nog 1,5 uur me vermaken tot 2 uur.

Ik wandel wat rond in het centrum, zit een poosje te kijken naar een manifestatie waarbij prijzen worden uitgereikt. Daarna loop ik door de overdekte “Arcade”  een groot winkelgebied. Veel mensen die op weg zijn naar een koopje.

Om 2 uur check ik in.Even lekker douchen en even rusten op bed.

Daarna er weer uit om het kasteel te zien dat Kumamoto bekend maakt. Als ik er ben, zie ik dat delen zijn ingestort. Je kunt het kasteel op dit moment niet bezoeken. Ik lees op internet: “ Kumamoto Castle suffered serious damage in the earthquakes of April 2016. Many roof tiles fell, foundations were damaged, walls crumbled and entire structures collapsed. The inner grounds will be closed to the public indefinitely until further notice. However, it is possible to look at the massive fortress from the outside.The city hopes to repair the main keep within three years, while the rest of the grounds are expected to require about 20 years to be fully repaired. The main keep is scheduled to be covered up for renovation works from May 2017 to January 2019.” Neem nog een paar foto’s van ingestorte stukken en neem ook een foto van het kasteel waar hijskranen omheen staan.

Wandel daarna terug naar het centrum. Kom onder weg een kraai tegen. In Japan hebben ze een slechte relatie met de kraai. De kraai verhoogt de verzorging van de tuinen door er vruchten in de grond te stoppen die na verloop van tijd uitkomen.

Zie ook nog een vakantieganger of de fiets voorbijgaan en natuurlijk weer een groepje jongeren op de fiets dat gaat sporten.

In het centrum ga ik voor het eerst “ vreemd” in Japan. Ik loop de MacDonald binnen en bestel een heerlijke BigMac keryaki met frietjes en CocaCola. Wat smaken die Franse frietjes lekker.

Voordat ik naar het hotel ga, doe ik nog even een paar boodschappen bij mijn eigen buurtsuper. En jawel hoor, ook deze keer(de derde avond) mag ik een lootje trekken. En Bingo! weer prijs. Heb een ronde doos gewonnen. In die doos zit een gevriesdroogde hoeveelheid van een soort soep. warm water erbij en je hebt een heerlijke maaltijd. Nog gezond ook! Wel met stokjes naar binnen werken.

Nog zo maar wat opmerkingen.

In de metro, tram, bus en trein worden er veel (kleine) tukjes gedaan door de reizigers. Ik ben er nog niet aan toegekomen.

Wel viel me vandaag op dat we veel dwars door heuvels en bergen met de trein rijden. Ik denk dat we wel een zesde deel van de reis vandaag in het donker reden. En ga je omlaag in zo’n berg dan beginnen je oren gevoelig te worden. Zo’n snelle trein maakt best veel lawaai. Zal eens proberen om een opname te maken.

In de Shinkansen word je ruim van tevoren gewaarschuwd dat er een volgend station aankomt. Dat waarschuwen gebeurt in het Japans en het Engels. Via mededelingenomroep maar ook via een beeldscherm in de Shinkansen. 

Moet je uitstappen, dan ga je ruim van tevoren richting uitgangsdeur. Kun je snel uitstappen. Maar ook snel instappen. Dat uit- en instappen is in 1,5 minuut gebeurt. Op het station zie je waar je gereed moet staan. En ieder staat netjes in de rij. Geen gedoe met duwen of iets anders. Vlekkeloos gaat alles. 

Morgen een auto gehuurd voor de reis naar vulkaan Aso en naar het stadje Beppu. 

Himeji Castle

20 mei

Vandaag met de trein naar Himeji. De stad met het bekende Himeji Castle. De Japanners noemen het het “ zilverreigerkasteel”  vanwege de gelijkenis van de witgepleisterde donjon en de zijgebouwen met een vogel die het luchtruim kiest. Japanners zijn creatievelingen waar het om kunst gaat, in de gehele breedte. Het is een nationaal maar ook een werelderfgoed. En daar ben ik het volkomen mee eens. Iets moois. Oogverblindend.

Tot nu toe treinde ik met mijn Japan Railway Pass zonder te reserveren. Maakte slechts een keer gebruik van een reservering om te zien hoe dat gaat. Had ik ook vandaag moeten doen. Want het was o zo druk in de trein. Allereerst op de lokale trein van Yogokawa naar het Hiroshima Central. Daarna met de Shinkansen 250 km verder op naar Himeji. En dat werd 250 km staan. Een uur lang. Wie dus reist in Japan met de Pass kan maar beter uit voorzorg reserveren. Kost niks extra en je hebt een zitplaats. 1 uur staan in een snelle trein is een verzoeking.

Maar de reis was het waard!

Zat net voor het betreden van het terrein van het kasteel wat te eten en te drinken, toen deze 73 jarige man vroeg of hij even voor een praatje mocht aanschuiven. No problem! Of hij iets mee wilde eten. Nee dat niet. Gewoon wat converseren. We hebben een half uur in redelijk Engels met elkaar gesproken. Leuke ervaring. 

Japanners zijn nieuwsgierig naar wat anderen te vertellen hebben of wat anderen doen. Een natuurlijke instelling om verder te komen. Ze kunnen er iets mee doen en anderen leren weer iets van de Japanse levenswijze. De geslotenheid van Japan voor anderen in de 17e eeuw is voorgoed verdwenen.

En dan het kasteel. Wat een juweeltje. Ik mocht helemaal via veel treden naar boven. Er zitten 7 verdiepingen in het gebouw, al lijken het er van buiten 5 te zijn.

Wat moet voor het maken van dit kasteel veel nodig geweest zijn. Geld om het te kunnen bouwen, een visie, een goede “ architect” , honderden werkers, duizenden stenen en hout….. waar hebben ze het vandaan gehaald, zoveel! En dan werken bij hoge temperaturen. Vandaag was het op zijn warmst 28 graden. Dus alles rustig aan doen. Gelukkig was het binnen in het kasteel lekker koel. Natuurlijk moesten op een bepaald punt de schoenen uit om het gebouw verder te kunnen betreden. Geen ruimte heeft men overgeslagen om te laten zien.En wat een treden moesten er vandaag genomen worden.

Over het gebouw is nog ontzettend veel te vertellen. Over de verborgen trucjes met gevechtswijsheid, over de vensters, de daktegels, over de verschillende wapens die terug te vinden zijn in de tegels, over de vestingmuren en over de dolfijntjes op het dak, et cetera. Kijk maar op Wikipedia.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_Himeji

Nog wat weetjes. 

Heb al een paar dagen rond een uur of half vijf veel jonge lui zien sporten: tennissen, honkbal, fitness onder de flat. Helaas nog geen Michail Chang opgeleverd. Maar honkballen  kunnen ze als de beste zag ik gisteravond op tv.

Wie geld uit de muur wil halen moet bij een supermarkt zijn, zoals bijvoorbeeld “ 7eleven” . Je kunt daar goed inkopen doen, maar ook geld pinnen. Gewoon met je bankpas. Bij gewone banken word je doorgestuurd naar zo’n winkel.

Ik maakte vandaag een foto van zo’n automaat en zag dat naast de automaat de sexliteratuur te vinden was. Met opzet daar geplaatst?

Het is erg warm in Japan vooral als je actief bezig bent. Ik draag vandaag voor het eerst een mouwloos shirt. Bevalt me beter dan de t-shirts met mouwtjes.

Heb nog maar weinig blinden gezien in Japan, toch liggen er bijna overal, van straat tot in station speciale gele banden als hulp bij het navigeren buiten de deur.

Was weer een dag met veel activiteit:

eiland Miyajima met de bekende Tori en de Itsukushima Shrine

19 mei

Vandaag een rustige dag. Ga naar het eiland Miyajima in de Japanse Binnenzee.

“ Het eiland maakt deel uit van Hatsukaichi, een stad in de prefectuur Hiroshima.

Het eiland is vooral bekend om het shintoschrijn dat erop ligt, het Itsukushima-schrijn. Voor het schrijn staat in het water de toegangspoort, de torii. Vroeger was de grond van het eiland zo heilig, dat gewone mensen alleen in het schrijn mochten komen, dat ook boven het water is gebouwd. Ze bereikten het schrijn per boot door de torii. Bij vloed staat de poort in het water en bij eb is de poort te voet bereikbaar. Sinds 1996 staat het schrijn op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Andere bezienswaardigheiden zijn de boeddhistische tempel Daishō-in en de pagode met vijf verdiepingen, Goju-no-to. Naast de pagode ligt de Senjokaku, het paviljoen van duizend tatami-matten, gebouwd in 1587.

Op de hellingen achter het heiligdom ligt het Momijidanbi-park. Er is een kabelbaan die de bezoeker naar de top van de Misen brengt.

Op het eiland is het kappen van bomen verboden. Er leven vele tamme herten, die overal rondlopen. Sinds ze niet meer gevoerd mogen worden, neemt het aantal af en worden de herten ook minder opdringerig.

Een specialiteit van het eiland zijn een soort zachte koekjes in de vorm van een esdoornblad, traditioneel gevuld met bijvoorbeeld zoete bonenpasta.

Het plaatsje dat op het eiland ligt, ook Miyajima genoemd, bestaat deels nog uit de traditionele laagbouw. Er zijn echter veel souvenirwinkels in gevestigd. De belangrijkste winkelstraat is in de zomer overdekt met doek tegen de felle zon.” schrijft Wikepedia.

Het is een mooi eiland, waar je naartoe moet varen. In het vaarwater liggen korven waarin, denk ik, oesters gekweekt worden. Deze oesters worden geroosterd en dan per 2 verkocht. De kinderen op bezoek op het eiland kopen vooral de koekjes voor thuis. Die zitten in mooi verpakte dozen. 

De Torii is prachtig. Ik kom op het eiland aan als de Torii op het strand te zien is. Als ik het eiland verlaat staat hij in het water. Mooi gezicht.

Naar de top van het  eiland gaan is ook een belevenis. En wat een uitzicht, je kijkt kilometers ver. Helaas was het vandaag erg heiig, dus beperkt zicht.

Het is me al een paar keer opgevallen dat de dennenbomen er in de bossen er slecht uitzien. Veel zijn dood. Apart, want de bomen eromheen staan te blaken van gezondheid.

Vandaag ook even gekeken in een hurktoilet. Bijzonder. Niet geprobeerd!