Nagasaki met Nederlands weer

24 mei

Dejima

Ben al vroeg wakker en dus al vroeg aan de ontbijttafel in het hotel. Krijg vandaag een Westers ontbijt. Ziet er lekker uit en smaakt ook lekker. Ben altijd op zoek naar een mes. Maar die zul je niet snel vinden. Het mes dat men hier gebruikt lijkt meer op een botermes en is het misschien ook wel. aan tafel word ik weer herinnerd aan de lage zit van de stoel. Heb altijd het gevoel dat ik er een kussen op wil leggen zodat ik wat hoger zit. op mijn kamer zit ik in ieder geval op een stoel met een kussen.
Ga vroeg op pad me de tram, zodat ik om half tien al bij Dejima ben. Omdat ik vandaag veelal verkassen heb ik een dagkaart gekocht voor de tram. Kan ik onbeperkt met de tram rijden voor 500 yen (4 euro).
Dejima, hoe zat het ook alweer?
“ Dejima of Deshima (Japans: 出島, in de 17e eeuw ook wel 築島, Tsukishima, "Eiland dat uitsteekt") was een kunstmatig, waaiervormig eilandje van nog geen anderhalve hectare in de haven van Nagasaki in Japan. Dit eilandje was vanaf 1641 tot en met 1859 een Nederlandse handelspost en het enige contact tussen de westerse wereld en het afgesloten Japan. In de loop der eeuwen werd de naam geschreven als 't eylant Schisma, Decima, Deshima of Desjima.
In 1922 werd Dejima aangewezen als Japans cultureel erfgoed.” (Wikipedia - https://nl.wikipedia.org/wiki/Dejima)
Op de oude resten van Dejima, nog te zien, heeft men op de juiste schaal Dejima voor een groot deel herbouwd. De overheid probeert het oorspronkelijke Dejima opnieuw vorm te geven. Want het oude is helemaal verdwenen en helemaal ingeklemd geraakt door de uitbreiding van Nagasaki richting waterkant. Er komt zelfs een brug die de verbinding over het water was.
VPRO's radio " Onvoltooid Verleden Tijd"  zond nog niet zo lang geleden 2 uitzendingen uit die gingen over het opnieuw bouwen van het oude Dejima. En in Japan wordt er op school ook les overgegeven. Daarom kom ik deze morgen ook leerlingen van scholen tegen op het terrein. De huisjes op het terrein geven een goed beeld van het leven op dit eiland toentertijd. Alles is rijk gedocumenteerd. De naam Blomhoff is me bijgebleven van de tentoonstelling. En natuurlijk kende ik de verhalen van von Siebold, de Duitse arts die in dienst van Nederland arts werd op Dejima. Hij mocht van het eiland af als arts en mocht ook vele reizen maken. Verzamelde veel uit de natuur. Nu te zien in het von Sieboldhuis in Leiden. von Siebold kreeg bij een Japanse vrouw een kind, een dochter. Zij werd de eerste vrouwelijke arts in Japan.
Van Dejima tram en loop ik daarna naar de Sofukuji tempel. Het is er verlaten. Ik ben de enige betalende bezoeker. Een zeer oude tempel. 
Na het tempelbezoek schiet ik een restaurant binnen voor een kopje koffie (strong graag). Ik krijg er iets lekkers bij van de vrouw die me bedient. Misschien wel omdat ik haar complimenteer met haar mooie gelakte nagels. Ze zien er prachtig uit. De nagels en de vrouw.
Na betaling en bij vertrek wijst de vrouw me naar de hemel buiten. Ze denkt dat het gaat regenen.Of ik geen plu nodig heb. Nee, die heb ik niet nodig en een beetje regen is toch goed voor de groei van mijn haar? Ik had naar haar moeten luisteren. Zij kan het weten. Woont in Nagasaki en kent het weer.
Ik wandel naar de “bril”-brug en na die gezien te hebben zie ik ook een “oog”-brug. En dan, dan begint het zacht te regenen. Gaat wel overwogen denk ik, zittend aan het water, terwijl ik mijn middaghapje verorber. Maar het gaat niet over en dus moet ik, omdat mijn plu in de andere rugzak zit, een poncho kopen om enigszins droog te blijven. Daarmee wandel ik door ChinaTown. Naar de Kofukujitempel. Daar aangekomen is het allemaal zo nat dat ik er vanaf zie om het terrein op te gaan. Uitglijden wil ik op dit moment niet. Wandel terug naar ChinaTown en gelukkig is er in ChinaTown ook een overdekt gebied met winkels. Een deel is wel 400 meter lang.
Ik stap weer op de tram om naar Glover Garden en de Oura kathedraal te gaan.
In de tram word ik aangesproken door een Japanse vrouw, die het leuk vindt om even in het Engels te converseren. Waar ik vandaan kom; ja, ze is wel eens in Canberra geweest. Daar woont haar dochter. Ze heeft zichtbaar schik om met me te praten en ook ik vind het leuk. 
Als ik via de trappen en de lift bij Glover Garden kom, vraag ik me af of ik in de regen de tuin in moet. Nee, toch maar niet. Ik maak een foto van de ingang en heb vrede om buiten de tuin te blijven. Foto’s maken op deze hoogte heeft ook weinig zin met deze regen. Maar maak er toch een paar. Dan maar heel voorzichtig over de stenen trap naar beneden. Hou de leuning goed vast. Hij zal maar vallen en dat in Japan ….. De Oura kathedraal is de oudst overgebleven Christelijke, in Gotische stijl gebouwde, houten kerk.
Rond 3 uur vind ik het voor vandaag in deze regen genoeg en tram terug naar het station. Verwen me daar zelf nog een keer met koffie en iets lekkers. O, wat kan dat toch lekker smaken.
Ga voor het avondeten buiten de deur.