Osaka, Osaka. Wie kent Osaka niet? The Shoes uit Nederland zongen er in 1970 al over. ( https://www.youtube.com/watch?v=Wgh9ZlWTCfQ )
Maar ik besluit om het vandaag wat rustig aan te doen. Blijf in Osaka.
Ik trein naar het centrum en bezoek daar het Floating Garden Observatory. Een observatorium dat bijna 200 meter boven de grond ligt tussen de tweelingtorens van het Umeda Sky Building van Hara Hiroshi. Niet mijn ding om zo hoog boven de grond te gaan. Ik heb hoogtevrees. En die begint soms al bij het naar mijn eigen slaapkamer gaan :-). Maar ik put moed. En ga met de lift naar de 38ste verdieping. In de lift kijk ik maar niet naar beneden, denk ook maar niet aan aardbevingen. Vandaag komt het allemaal goed. En boven, het is geweldig zo’n mooi zicht op Osaka en de omgeving. Het is daarboven helemaal niet druk. " Osaka" is er waarschijnlijk al geweest.
Deze dag wil ik ook een keer kijken hoe ik er voor sta. Koop me voor 100 yen in en mag uit een rechthoekige houten staaf via een gaatje een nummerstokje laten verschijnen. Het is nummer 34. Even kijken hoe ik er voor sta:
Na een poos boven geweest te zijn, moet ik weer naar beneden. Gelukkig ga ik alleen down. Niemand ziet mijn angst.
Beneden haal ik wat bij de buurtsuper, zoals zo velen hier in Japan doen, en doe op een rustig plekje onder het grote gebouw mijn middaghapje. Heerlijk in de schaduw, dicht bij een watertje. Op een bankje zijn een gezin aan het genieten van een ijsje. Op het bankje naast me komt een mevrouw zitten. Die heeft geen gezin, maar een hondje in een kinderwagentje bij zich. Grappig.
Ik wandel daarna door het centrum naar een eiland dat tussen 2 rivieren ligt. Daarvoor moet ik onder de grond door een wirwar van drukke ondergrondse straten. Mijn richtingsgevoel hapert en ik ga weer naar boven. Probeer via de weg daarna bij het eiland te komen.
Ik realiseer me dat op veel plaatsen hier in Japan een groot deel van het leven onder de grond plaatsvindt. Het reizen, de inkopen doen, een restaurantje pikken, et cetera. En dan zijn het niet de kleine gebieden zoals we in Nederland hebben. Nee, die winkelgebieden, vaak verbonden naar ondergrondse metrostations of bovengrondse treinstations, zijn groot. Heel groot. Knap dat je daar de weg steeds kunt vinden.
Op het eilandje tussen de rivieren is het heerlijk toeven.
Na drieën neem ik de trein terug. Wandel van het treinstation na aankomst nog even naar een park in de buurt. Het Tennojipark. Daar is een dierentuin die ik oversla. Er is ook een museum. Maar dat sluit al om 16.30 en ik sta er om 16.00 voor. Dus ook maar niet meer doen. De boeddhistische tempel in het park bezoek ik wel.
Ga daarna naar mijn hotel. Een verkwikkende douche neem ik. Daarna aan de slag met het internet. Maar er zijn veel wi-fi problemen. Rond 19.00 uur zijn die voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten