15 mei
Met deze dag zit de helft van de vakantie in Japan erop. Tot nu toe geen problemen gehad en ontzettend genoten van alles dat ik zag en deed.
Vandaag eerst naar de stokrozenfestivaloptocht (het Aoi Matsuri). Komt hier in de buurt langs.
Het Aoi Matsuri is een van drie beroemdste en grootste festivals van Kyoto. Het festival is ontstaan in de 8e eeuw tijdens de Heian-periode, toen keizer Kinmei het festival startte na aanleiding van een hongersnood.
De huidige opzet en populariteit begon in de Edo periode (1600 - 1868). Het festival duurt ongeveer twee weken en het hoogtepunt is een indrukwekkende processie op 15 mei, vandaag dus, van 511 personen in elegante klederdracht uit de Heian-periode, ruiters op paarden en prachtige wagens getrokken door ossen. De processie loopt van het keizerlijk paleis (gisteren stonden er al honderden stoelen gereed om van daaruit naar de optocht te kunnen kijken) naar de Kamigamo-tempel via de Shimogamo-tempel. Hoogtepunt is de saio-dai, een jonge vrouw die vroeger een keizerlijke prinses was. Ze draagt 12 lagen kleding. En ook vandaag is het een beauty!
Ik kijk vooral door Jormees hobby van het paardrijden naar wat de rijders, maar ook de lopers, aan schoeisel dragen. Maak er wat foto’s van.
De optocht is ongeveer een kilometer lang en er wordt regelmatig gestopt.
Er staan veel mensen langs de kant om de optocht te bekijken.
Tussen de middag eet ik wat Japanse hapjes bij de rivier. Ben niet de enige. Dit keer nam ik naast de rijsthapjes 3 krokant, gefrituurde dingen. Vis en 2 soorten groenten. Smaakt heerlijk. Wel wat vet.
Sinds ik in Kyoto ben zie ik boven de rivier een roofvogel vliegen, wat zeg ik regelmatig meer roofvogels, die me qua vorm doen denken aan een wouw. Ik zie er vandaag zelfs een dicht bij een restaurant aan de rivier vliegen. Kan ze echter moeilijk vastleggen met de camera.
Ga in de middag naar het Pontocholaantje, een straatje met heel oude huisjes die dichtbij elkaar staan. De huisjes staan ook voor een deel aan de rivier. Een mooi uitzicht geeft dat vanaf het terras dat verbonden is aan veel huisjes. En waar hoge prijzen gevraagd worden. Ik zie er ook gastvrouwen rondgaan bij het serveren.
De wijk waarin het laantje ligt heeft ook diverse woningen waar het wulpse leven tegen betaling plaatsvindt. En dan hier alleen voor mannen, voorzover ik kan zien.
De Nishikimarkt is een geweldig groot gebied met een overdekte straten. Wel een kilometer lang elke straat. En zijn veel winkels met schoenen. Dus wie nog een leuk paar schoenen nodig heeft, moet hier naartoe. Ik ken wel zo iemand.
Er zijn in Kyoto veel plaatsen waar tussen de nieuwbouw heilige plaatsen opduiken en riviertjes stille plekjes creëren voor de jachtige mens. Kyoto doet veel gemoedelijker aan dan Tokyo.
Op een van de heilige plekken, bij de Honno-ji tempel, word ik na bezoek aan dit mooie bouwwerk aangehouden door een man. Schrik eerst. Zou ik wat verkeerd gedaan hebben. Heb wel mijn schoenen uitgedaan bij het binnengaan van de tempel, heb geen foto’s gemaakt, heb rustig zitten kijken naar de Boeddha, kortom wat zou er aan de hand zijn. De man vraagt of ik tijd heb voor een interview met 3 van zijn leerlingen. Da’s leuk! De 3 jongens van een jaar of 15 stellen me in zo goed mogelijk en duidelijk Engels vragen over mijn komst naar Japan. Ze hebben zichtbaar moeite met het stellen van vragen. Maar lijken te begrijpen wat ik in eenvoudig Engels probeer te vertellen. De leerkracht staat erbij te genieten en even later komt een tweede man bij staan. Na het gesprek moeten de 3 jongens en ik van de leerkracht met ons vieren op de foto. Ik had ook een foto moeten laten maken met mijn iPhone van ons vieren. Was leuk geweest als herinnering. Te laat aan gedacht !
De iPhone is trouwens tijdens deze reis wel een uitkomst. Met allerlei app’s weet ik waar ik ben ,waar de metro te vinden is, waar de metrolijnen naar toe gaan, wat mijn boekingen voor deze reis zijn, kan bijhouden hoeveel ik uitgeef, kan geld overmaken, via WhatsApp kleine berichtjes uitwisselen met anderen in Nederland, et cetera. Ja, een trouw maatje die iPhone. Ik zou hem niet willen missen. Misschien ook maar een selfiestick met Sint-Nicolaas vragen?
Zie vandaag zo’n 10 a 15 mensen die in de oude kledij over straat gaan. Zowel mannen als meisjes. Maar de kimono lijkt toch echt in Japan op zijn retour te zijn.
Met de metro ga ik naar kasteel Nijo-jo. Alweer een werelderfgoed! Ik spaar ze deze vakantie.
Helaas mogen er weer geen foto’s gemaakt worden. Maar kan me er iets bij voorstellen.
“ Kasteel Nijō (二条城, Nijō-jō) is een kasteel gelegen in de wijk Nakagyō-ku in de Japanse stad Kioto. Het kasteel bestaat uit twee ringen van verdedigingswerken, beide omgeven door een gracht. Er bevinden zich onder andere de ruïnes van het Honmaru-paleis, het Ninomaru-paleis, verschillende bijgebouwen, en tuinen. Het totale oppervlak beslaat 275.000 vierkante meter. Het kasteel is sinds 1994 met 13 andere monumenten erkend als werelderfgoed als deel van de Historische monumenten van oud-Kioto (Kioto, Uji en Otsu). Het behoorde tijdens de Edoperiode toe aan het Tokugawa-shogunaat.” aldus Wikipedia.
Een wandeling langs alle zalen laat de prachtige beschilderingen zien op de wanden en op het plafond. Bomen, vogels, planten. Prachtig allemaal.
Een kenmerk zijn de zogenaamde “nachtegaalvloeren” in de gangen; deze zijn zo gemaakt dat eroverheen lopen een geluid produceert dat doet denken aan het tjilpen van een vogel. Zo werd voorkomen dat indringers onopgemerkt naar binnen konden sluipen.
Helaas was maar een deel opengesteld voor bezoek. Wel denk ik het mooiste. En ook dit keer moesten de schoenen uit om binnen rond te kunnen lopen.
En wat zijn de tuinen prachtig. De combinatie van ruwe stenen en diverse bomen is prachtig. Alles lijkt zo eenvoudig en gewoon. Misschien is het daarom wel zo mooi dor zijn eenvoud.
Ook in de hotels waar ik kwam moesten de schoenen achterblijven bij de deur en moesten slippers aangedaan worden of moest er op sokken gelopen worden.
Een hapje buiten de deur vormt het slot van de avond.
In de gemeenschappelijke keuken hoor ik een gesprek. Als ik een kopje koffie voor mezelf ga maken in de keuken zit er maar 1 persoon. Die houdt dus een heel gesprek met zichzelf.
Doe ik nog niet(denk ik).
Morgen naar Nara.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten